نوشته: مارک اِوِرِت – هیومَن ایوِنتس
ترجمه: مهدی غلامی
پس از خبر لغو گفت‌و‌گوهای صلح با رهبران طالبان در کمپ دیوید، راست‌گرایان و چپ‌گرایان؛ واکنش‌های تندی به این موضوع نشان دادند. باب مِنِندِز، سناتور دموکرات در واکنش به آن گفت: «این نمونه‌ی دیگری از سیاست خارجی حکومت ترامپ است که به شخصیت خود او بر می‌گردد نه به تلاشِ راه‌بردی و روش‌مند برای ایجاد صلح.» آدام کینزینگِر، نماینده‌ی جمهوری‌خواه مجلس در توییتر نوشت: «رهبران یک سازمان تروریستی که روی‌داد ۱۱ سپتامبر را محکوم نکرده و همچنان دست به کارهای شوم می‌زنند، نباید اجازه‌ی ورود به کشور بزرگ ما را داشته باشند. تمام.» افراد زیادی از میان احزاب جمهوری‌خواه و دموکرات، یا با این گفتوگوها مخالفت کردند و یا بابت آن خشم‌گین شدند.
برای این که سربازان ما دوباره به خانه برگردند و جنگ تمام شود، رییس‌جمهور باید توافق‌نامه‌ی صلحی با طالبان امضا کند و مردم امریکا نیز از آن پشتیبانی کنند. این جنگِ تقریبا ۱۸ساله، به اندازه‌ی کافی طول کشیده است. دیر یا زود، رییس‌جمهور مجبور است به یک توافق‌نامه‌ی صلح تن دهد. صلح با طالبان یکی از وعده‌های کمپاینی او بود و نظرسنجی‌ها نیز نشان می‌دهد که مردم خواهان آن استند. حزب دموکرات با استفاده از فشار سیاسی سعی می‌کند به این جنگ پایان دهد. ترامپ هم باید به فکر هزینه‌ی اقتصادی و جانی این جنگ باشد.
جبهه‌ی غیرمحبوب
طی انتخابات سال ۲۰۱۶، ترامپ در زمان نامزدی‌اش وعده کرد که سربازان امریکایی را از افغانستان بیرون می‌کند؛ چون وضعیت «به هم ریخته» است؛ اما زمانی که به قدرت رسید، ۳۰۰۰ سرباز دیگر نیز به افغانستان فرستاد تا شمار سربازان امریکایی در کشور؛ از ۱۱۰۰۰ به ۱۴۰۰۰ تن برسد.
تا حدی هم می‌توان کم‌بود قاطعیت را بهانه قرار داد؛ چرا که جنگ در افغانستان واکنش‌های مختلفی میان کسانی که در نظرسنجی شرکت کردند، داشته است. نظرسنجی ماه فیبروری سال ۲۰۱۴ «گال‌آپ» می‌گوید، بیشتر امریکایی‌ها جنگ جاری افغانستان را یک اشتباه می‌دانند تا یک کار درست؛ اما در یک نظرسنجی دیگر این شرکت در سپتامبر ۲۰۱۴، ۵۲ درصد از امریکایی‌ها باور داشتند که جنگ افغانستان اشتباه نیست و ۴۳ درصد دیگر معتقد بودند که این جنگ یک اشتباه است.
این جریان بدون شک در حال تغییر است. در گزارش «راسموسِن» که در ۱۳ آگست ۲۰۱۹ منتشر شد، آمده است که «نسبت به گذشته، تعداد کمی از امریکایی‌ها معتقدند که شاید افغانستان برای سعادت امریکا اهمیتی داشته باشد؛ اما همین افراد با بیرون کشیدن کامل سربازان امریکایی از این کشور، موافق نیستند.» بررسی‌های «یوگو» که توسط انستیتوت «چارلِز کوچ» و «رِدکیلیِرپالیتیکس» صورت گرفته، نشان می‌دهد که بیشتر مردم امریکا به ارزش جنگ کشور شان در افغانستان مشکوک اند. آن‌ها خواهان بیرون آمدن سربازان امریکایی از افغانستان استند و از دولت می‌خواهند در امور یک کشورِ در حال جنگ، دخالت نکرده و خویشتن‌داری پیشه کند.
رقبای سیاسی مان نیز این احساس جمعی را بازتاب داده اند. در جریان مناظره‌ی ریاست‌جمهوری دموکرات‌ها در اواسط سپتامبر، سناتور اِلیزابِت وارِن، وعده کرد که حتا بدون توافق صلح با طالبان؛ سربازان امریکایی را بی‌درنگ از افغانستان بیرون می‌کند. او گفت که مقامات نظامی نمی‌دانند معنی پیروزی در افغانستان چیست، «چون مشکلات در این کشور، راه‌حل نظامی ندارد.» پیت بوتیگیگ، شهردار سَوت بِند در ایالت ایندیانا و اَندرو یانگ، نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۲۰ از حزب دموکرات هم بر همین عقیده است. جو بایدن، نامزد پیش‌تاز دموکرات هم توافق کرده که بخش بزرگی از سربازان امریکایی در افغانستان را از این کشور بیرون بکشد و تنها روی مسائل مربوط به داعش و القاعده متمرکز باشد. مردم امریکا از حضور مان در افغانستان ناراضی استند و به زودی اقدام قاطعی در این مورد صورت خواهد گرفت.
هزینه‌های رو به افزایش
هزینه‌ی این جنگ، دلیل اصلی ایجاد توافق‌نامه‌ی صلح در افغانستان است. بر اساس بودجه‌ی دفاعی سال ۲۰۱۱، هزینه‌ی استفاده از یک سرباز امریکایی در سال، بیشتر از یک میلیون دالر است. جنگ افغانستان در مجموع، سالانه بین ۴۵ تا ۵۲ میلیارد دالر؛ برای امریکایی‌ها هزینه داشته است. وزارت دفاع امریکا در گزارش ماه مارچ امسالش، هزینه‌ی جنگ در افغانستان، سوریه و عراق را تخمین زده است. در این گزارش هزینه‌ی این جنگ‌ها بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۸، در حدود ۷۳۷ میلیارد و ۵۹۲ میلیون دالر بوده است و برای هر مالیات‌دهنده ۳۷۱۴ دالر هزینه داشته است. وزارت دفاع امریکا در سال ۲۰۱۹ برای تمویل عملیات سنتی‌یِل آزادی و عملیات مشابه دیگر، نزدیک به ۴۶ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دالر، تقاضا کرده بود.
نزدیک به ۲۴۰۰ تن از سربازان امریکایی در افغانستان جان باخته اند و تخمینا ۶۹۶۹۸ نفر کشته اند. هزینه‌ی جانی را بیشتر از هر کسی، کهنه‌سربازان امریکایی درک می‌کنند که نارضایتی شان را از جنگ افغانستان، با دلایل مختلفی ابراز کرده اند. نظرسنجی گروه «کهنه‌سربازان نگرانِ امریکا» نشان می‌دهد که بیشتر از ۶۰ درصد کهنه‌سربازان امریکا، ترجیح می‌دهند که رییس‌جمهور، سربازان این کشور را از افغانستان بیرون کند. دَن کَلدوِل، مشاور ارشد این گروه در بخش دیدگاه وب‌سایت واشنگتن اگزمینر؛ در رابطه به نتایج انتخابات میان کهنه‌سربازان در سال ۲۰۱۶ می‌گوید: «شما شاهد بودید کشورهایی که او (رییس‌جمهور ترامپ) علاقه‌ی زیادی به آن‌ها داشت، دارای آمار بلندی از افراد کشته شده یا زخمی شده در جنگ بودند. این را هم دیدید که رأی‌دهندگان و خانواده‌های شان تمایل بیشتری به رییس‌جمهور ترامپ داشتند.»
این جنگ هزینه‌ی گزافی برای ما داشته است؛ اما کار زیادی در این رابطه نکرده ایم. شجاعت واقعی آن است که در زمان مناسب، از آن بگذریم.
حالا وقت مناسبی است
از اوایل جولای ۲۰۱۸، مقامات امریکایی به صورت مخفیانه، ملاقات‌هایی با اعضای طالبان در دفتر این گروه در قطر داشتند و تلاش زیادی به خاطر پیدا کردن راه‌حلی برای خاتمه دادن به جنگ جاری افغانستان توسط حکومت ترامپ کردند. حاصل ۱۳ ماه گفت‌وگوی صلح میان امریکا و طالبان، توافق‌نامه‌ای بود که تنها نیاز به تأیید رییس‌جمهور ترامپ داشت؛ اما آن گفتوگوها به دلیل یک حمله‌ی طالبان که در آن یک شهروند امریکایی جان باخت، لغو شد.
در ۱۸ سپتامبر ۲۰۱۹، طالبان گفتند که در صورت تمایل ترامپ برای از سرگیری گفتوگوها، «درها باز است» و گفتوگوها باید ادامه پیدا کند.
پس از نزدیک به دو دهه جنگ در افغانستان، مردم این کشور از پایان صلح‌آمیز و سیاسیِ جنگ جاری، اعلام پشتیبانی کرده اند. جنبش‌های مردمی در حمایت از صلح، از مارچ ۲۰۱۸ و پس از تحصن‌ها و اعتصاب غذایی در هلمند آغاز شد. معترضان از دو طرف خواستار آتشبس شدند.
یکی از دلایل ایجاد جنبش‌های مردمی در حمایت از صلح، پیشرفت‌های موازی در روند صلح افغانستان است. پیشنهاد رییس‌جمهور غنی در ۲۸ فیبروری به طالبان، شامل کنفرانس‌های بزرگ در تحکیم و پشتیبانی از صلح میان علمای دینی افغانستان و مقامات کلیدی بین‌المللی و آتشبس سراسری میان دولت و طالبان در این ماه برای تجلیل از عید می‌شد. این جنبش به دلیل آغاز شدنش در مناطق پشتون‌نشینِ تحت کنترل طالبان؛ پشتیبانی پشتون‌های آن طرف مرز را نیز به دست آورد. در گسترده‌ترین سطح، این جنبش صلح، موفقیتش را مدیون خستگی مردم افغانستان از جنگ است. این احساس پیش از این هم وجود داشت؛ اما نه به گونه‌ای که امروز حس می‌شود.
جنگ افغانستان باید پایان یابد. عموم مردم هم از پایان جنگ پشتیبانی می‌کنند. از طرفی، فشار احزاب جمهوری‌خواه و دموکرات رو به افزایش است و هزینه‌ی اقتصادی و جانی این جنگ دیگر قابل تحمل نیست. دیگر وقت آن رسیده که اولویت‌های امنیت ملی مان را مشخص کنیم. اولویت‌های ما در این زمینه؛ گروه‌های تروریستی‌ای مانند طالبان است یا تلاش دیگر کشورهای خارجی در کنترل جهان؟
وقت آن فرا رسیده که برای صلح معامله کنیم.
