نویسنده: بهزاد برمک
این جنگ، به مصداق همان ضرب‌‌المثل معروف، «هیچ زاغی را بی‌داغ نمانده» است. جنگ هر روز از مردم قربانی می گیرد. خون انسان و یا انسان‌هایی می‌ریزد و خانواده‌ای داغ‌دار می‌شود؛ اما سخن گفتن از مرگ انسان‌ها در افغانستان، به مسأله‌ای بسیار عادی بدل شده است.
هر روز در رسانه‌های اجتماعی و جمعی افغانستان، خبری از مرگِ انسان‌ها نشر می‌شود. هر لحظه‌ای که به شبکه‌های اجتماعی سر می‌زنم، ناممکن است که یکی از دوستانم، غم‌نامه‌ای در سوگ یک انسان هم‌وطن من ننوشته باشد.
مردم داغ‌دیده‌ی افغانستان که از مدت چهار دهه بدین سو، متحمل خسارات مادی و معنوی فراوانی شده اند، حق دارند از مزایای زندگی مــرفه و صلح‌‌آمیز، در فضای برابری و حقوق شهروندی مستفید شوند و این مهم، نباید از جانب دیگران برای شان دیکته شود.
نمی‌دانم؛ اما به آمدن صلح، نمی‌شود دل شاد کرد؛ شاید منفی‌نگری تلقی شود؛ اما از اوضاع موجود معلوم نمی‌شود که صلحی با این شتاب در کار باشد؛ هم‌چنانی که امیدواری و خوش‌‌بینی در افغانستان به آدمی توان ادامه‌ی حیات را نمی‌بخشد؛ چون در افغانستان، سیاست‌زدگی مفرط و جلوه‌های جذاب و پرکشش قدرت، سبب شده که عام و خاص در فکر کسب و احراز اقتدار سیاسی و کارهای روزمره و مقطعی باشند، نه مسائل ریشه‌ای و ژرفی که با سرنوشت آدم و عالم، حال، آینده و گذشته، پیوند عمیق و دقیق دارند.
مردم افغانستان هنوز آرزوی صلح دارند؛ اما نه صلحی که جسارت‌ها و شجاعت‌ها را ببرد و در خانه‌ها، انبار و سرکوب کند که باز، مجبور شوند مثل همان روزهای خفقان، حرف‌های شان را ببلعند، صدای شان را با بغض‌های شان بیامیزند، دَم بر نیاورند؛ اما نه؛ آن روزها محال است تکرار گردد.
وطن ما و مردم آن، به صلح، امنیت و بازسازی فوری خرابی‌های ناشی از کشاکش‌های نظامی، نیاز مبرم دارند و به هدف نیل به امنیت سراسری و استقرار صلح، از همه سازمان‌های ملی، منطقه‌ای و جهانی انتظار می‌‌رود که در استحکام روزافزون صلح و ثبات در افغانستان، کمک جدی کنند.
موقعیت استراتیژیک افغانستان، مستلزم آن است تا در عرصه‌ی بین‌المللی، رفتار صلح‌‌جویانه تعقیب شود. در مناسبات بین‌المللی، اصل تساوی حقوق، عدم استعمال قوه برای حل منازعات و عدم مداخله در امور ممالک، جدا مراعات شده و در رعایت تمام میثاق‌های بین‌المللی، تلاش همه‌جانبه به خرج داده شود.
در ضمن، این روزها که عالم و آدم توصیه می‌کنند در خانه بمانید، به همه‌ای شما خوبان در ایام قرنطین و وضع محدودیت‌های روزانه و حصر خانگی، آرزوی سلامتی و امنیت کامل دارم.
مرگ انسان‌ها در جنگ افغانستان تکراری شده است؛ هر حادثه‌ای پس از چند روز در ذهن اجتماع فراموش می‌شود. حادثه چه کوچک باشد و چه بزرگ؛ اما این حوادث هر روز یک سفره‌ی غم را به خانه‌ی یک یا چند هم‌وطن ما هموار می‌کند.
«کووید-۱۹» یکی از مباحث روز است که بیش از همه، زندگی و فکر انسان افغانستانی را به خود مشغول کرده؛ بنا بر این، در سه هفته‌ی پیش رو، نیاز است با بسیج همگانی، به مصاف ویروس کرونا برویم و تا حد امکان، تماس‌های اجتماعی خود را محدود کنیم.
در آخر به خاطر داشته باشید، من و تو مسؤولیم؛ چرا که ویروس کرونا یک آفت همه‌گیر و بی‌رحم است؛ باید همه آن را جدی بگیریم!
